مقایسه اثرات ضدتشنجی تجویز کاربامازپین (CBZ) و تحریک الکتریکی یک¬ طرفه با فرکانس پائین (LFS) در طی کیندلینگ ناحیه CA1 هیپوکامپ پشتی، در موش¬های صحرائی نر بالغ

چکیده:

زمینه و هدف: صرع، نوعی بیماری مزمن و چندعاملی همراه با تشنج­های ناگهانیِ تکراری است. کاربامازپین، معمول­ترین دارو برای درمان صرع می باشد. امروزه، استفاده از LFS نیز، به عنوان درمان جایگزین، در بیماران مقاوم به دارو مورد توجه می باشد. لذا، در این کار تحقیقاتی، به مقایسه اثر LFS و کاربامازپین، در طی صرع­زائی هیپوکامپ پشتی با روش کیندلینگ الکتریکی، بر شاخص­های تشنجی در موش صحرائی نر بالغ پرداخته­ می شود.

مواد و روش­ها: در این مطالعه تعداد50 سر موش صحرایی نر بالغ، به طور تصادفی، به 5 گروه تقسیم شدند: کیندل (KND)، KLFS، MCK، CBZ20K و CBZ40K. گروه کیندل، تحریک روزانه کیندلینگ را به روش سریع، در ناحیهCA1 هیپوکامپ پشتی دریافت می کردند. در سایر گروه­ها، نیز تحریکات روزانه کیندلینگ، مشابه گروه کیندل اعمال می شد. در گروه کیندل+LFS (KLFS )، بلافاصله پس از پایان تحریکات کیندلینگ، تحریکات LFS اجرا می شد. در گروه متیل­سلولز+کیندلینگ (MCK)، قبل از دریافت تحریکات کیندلینگ، مقدار 2/. میلی­لیتر محلول 5/.درصد متیل­سلولز به صورت درون صفاقی دریافت می شد. گروه­های دارو+کیندلینگ (CBZ20K و CBZ40K) قبل از دریافت تحریکات کیندلینگ، به ترتیب،  مقادیر mg/kg  20 یا mg/kg 40 داروی کاربامازپین، به صورت درون صفاقی، دریافت می کردند.

یافته ­ها: نتایج به دست آمده از این مطالعه نشان می دهند که استفاده از LFS یا کاربامازپین، باعث کاهش معنی­دار میانگین شدت تشنج، مدت زمان کل تشنج و مدت زمان امواج تخلیه متعاقب در گروه­های KLFS و CBZ40K نسبت به گروه KND می شود (p < 0.05). نکته حائز اهمیت این است که، مقدار موثر CBZ نسبت به LFS اثر کاهشی بیشتری، بر شاخص­ های تشنجی دارد.

نتیجه­ گیری: با توجه به نتایج حاصله، به نظر می رسد مقدار موثر CBZ نسبت به اعمال LFS به دنبال کیندلینگ هیپوکامپ، در کاهش شاخص­های تشنجی موثرتر است.

واژه ­های کلیدی: کیندلینگ هیپوکامپ، تحریک الکتریکی با فرکانس پایین، کاربامازپین، تخلیه متعاقب، شدت تشنج، مدت تشنج

 

دریافت اصل مقاله