پیدایش حیات

به مرور زمان، در طی یک میلیارد سال دیگر، اولین موجودات پریاخته­ای ابتدائی به شکل کلونی به وجود آمدند. پیدایش دستگاه­های ارتباطی و پیام­رسانی مانند دستگاه هورمونی و یاخته ­های عصبی نقش تعیین کننده­ای در پریاخته­ای شدن و تشکیل کلونی­های پریاخته ­ای داشته است. یوکاریوت­های اولیه، که به صورت تک­یاخته­ای یا پریاخته­ای بوده­اند، به دو گروه اتوتروف(Autotroph) و هتروتروف(Heterotroph) تقسیم می­شدند. انواع پریاخته­ایِ فتوسنتزکننده، گیاهان ابتدائی را به وجود آوردند؛ در حالی که انواع هتروتروف، منشا جانوران ابتدائی شدند. با گذشت زمان گیاهان و جانوران متنوع شدند و در محیط­های مختلف گسترش پیدا کردند.

با گذشت زمان شرایط آب و هوائی و زمین­شناسی کره­ی زمین تغییرات اساسی پیدا کرد: مانند جابجائی قاره­ها و افزایش میزان اکسیژن جو زمین و تشکیل لایه ازون در نتیجه گسترش پوشش گیاهی. لذا، به تدریج حیات از داخل آب اقیانوس­ها و دریاها به محیط خشکی­های زمین گسترش پیدا کرد. به این صورت که، ابتدا گلسنگ­ها (همزیستی قارچ و جلبک)، با رشد و نمو بر روی سنگ­های اولیه به تشکیل لایه­های نازک خاک در سواحل کمک کردند. سپس گیاهان ابتدائی رطوبت­پسند در سواحل و محیط­های مرطوب گسترش پیدا نمودند. بعدها با پیدایش گیاهان عالی­ و سازگار با محیط­های خشک، جانوران و به ویژه حشرات، در مقیاس وسیع گسترش پیدا کردند. به نظر می­رسد، جانوران ابتدائی بی مهره ابتدا در اقیانوس­ها پدید آمدند. به تدریج، با گسترش و تنوع گیاهان در خشکی­ها، جانوران عالی نیز در محیط­های خشک کره زمین گسترش پیدا کردند. البته در طول تاریخ طولانی زمین­شناسی، انقراض­های گروهی جانداران و دوره­های یخبندان، نقش مهمی در تنوع و گسترش موجودات زنده داشته­اند. با وجود تاریخ طولانی چند میلیارد ساله­ی حیات بر روی زمین، انسان خردمند(Hommo Sapiense)، تاریخی بسیار کوتاه دارد. بر اساس شواهد فسیلی، احتمالا، اولین انسان­های خردمند در حدود دویست تا سیصد هزار سال قبل در آفریقا پا به عرصه حیات گذاشته­اند. از طرف دیگر، تاریخ تمدن بشری بسیار کوتاه­تر و در حدود ده هزار سال می­باشد.