تحریک الکتریکی مغز

 

در سال­های اخیر استفاده­ های متعددی از روش­های تحریک مغز تحت عنوان بیوفیدبک و نوروفیدبک معمول شده است. برخی از مراکز درمانی برای بهبود و ارتقای عملکردی شناختی افراد و حتی ورزشکاران از این روش استفاده می­ کنند. به نظر می­ رسد، استفاده طولانی مدت تحریک الکتریکی مغز از طریق LTP و LTD اثرات ماندگاری بر عملکرد شناختی مغز می­ گذارد. 

روش درمانی تحریک عصبی شامل تحریک دستگاه عصبی محیطی (تحریک عصب واگ، تحریک نخاعی و تحریک زیرپوستی مغز) و تحریک عمقی مغز می­باشد. روش تحریک عمقی مغز ، به عنوان روش جایگزین و موثر، در بیماران مختلف عصبی مانند صرع مقاوم به دارو و غیرقابل درمان از طریق جراحی استفاده می­ شود. این روش، به اشکال گوناگون (تهاجمی و غیرتهاجمی)، با استفاده از تحریک الکتریکی با فرکانس پائین و فرکانس بالا، در مناطق آناتومیکی مختلف مغز مانند هسته­ های تالاموسی، جسم دم­ دار و هیپوکامپ  با روش­های کلینیکی و حیوانی مطالعه شده است. از این روش، برای درمان پارکینسون، افسردگی مزمن و حتی برای کاهش وزن و درد نیز استفاده می­ شود. ولی، سازوکار آن هنوز به درستی مشخص نشده است.

 

 

در ده سال اخیر روش ­های مختلف تحریک عمقی مغز مانند استفاده از امواج الکتریکی با فرکانس پائین به عنوان درمان جایگزین برای کاهش فعالیت مغز و حملات تشنجی مورد توجه محققین قرار گرفته است. در مطالعات بالینی درمان بیماران با تحریک الکتریکی مغز عوارضی از قبیل عفونت، خونریزی و تشنج ناشی از تحریک، اختلال حافظه و افسردگی بالا گزارش شده­ است. بنابراین، با وجود مجوز استفاده از این روش در انگلستان به دلیل خطرات احتمالی و فقدان اطلاعات دقیق درباره اثربخشی آن، به صورت محدود استفاده می­ شود. بنابراین، به نظر می­رسد تغییرات رفتاری موش­های صحرائی ناشی از اثرات شناختی ماندگار آن بر مغز می­ باشد.

 

 

تحریک عمقی مغز مانند استفاده از امواج الکتریکی با فرکانس پائین مزایای بی­ شماری برای بیماری­های نوروپاتولوژیکی مختلف دارد. این روش در کاهش علائم حرکتی بیماری پارکینسون، لرزش عضلانی، دیستونی و همچنین کاهش درد مزمن بسیار موثر است. به تازگی، اختلال وسواسی-اجباری و افسردگی مقاوم به درمان با این روش نتایج امیدبخشی داشته است. با این حال، به رغم این دستاوردهای بالینی، مکانیسم عمل دقیق تحریک عمقی مغز هنوز باید کاملا مشخص شود.