بررسی اثرات امواج الکترومغناطیسی بر سیستم نورواندوکراین و دستگاه تولید مثلی

 امواج الکترو مغناطیس در قسمت‌های عضلانی بدن نسبت به بافت‌های چربی، عمق نفوذ کمتر و جذب بیشتری دارند، لذا بر روی بافت‌های عضلانی بیشترین تاثیر را دارند و پس از نفوذ علاوه بر اثر مغناطیسی نوعی اثر گرمایی در بدن تولید می کنند که این اثر گرمایی را می توان به عنوان عامل کمکی در ایجاد اثرات سوء امواج الکترو مغناطیس به حساب آورد. دانشمندان می گویند قرار گرفتن در معرض تشعشعات الکترومغناطیسی آنتن‌های BTS تلفن همراه و از آن بدتر پارازیت‌های ماهواره‌ای در درازمدت مشکلات مختلفی از جمله سردرد، سرگیجه، واکنش های استرسی ، اختلال در سیستم عصبی ، کاهش تولید ملاتونین، نقایص مادر زادی، کاهش حافظه و عملکر های شناختی، نفوذپذیری سد خونی – مغزی، افزایش فشار خون و  ایجاد اختلال در فعالیت های مغزی به هنگام خواب، مشکلات و تحریکات عصبی و… را برای فرد ایجاد خواهد کرد.

اثرات امواج الکترو مغناطیس بر برخی هورمون های بدن : امواج رادیویی می توانند  محور هیپوفیز –آدرنال را تحت تاثیر قرار دهد و باعث کاهش ACTH، کورتیزول،  هورمون های تیروئیدی  و پرولاکتین گردند. این امواج همچنین  سبب تغییر سطح هورمون های جنسی پروژسترون، LH ،تستوسترون  و FSH نیز  میگردند. مطالعات نشان می دهند  قرار گیری  کوتاه مدت در معرض امواج الکترو مغناطیس می تواند سبب افزایش هورمون تستوسترون  و قرا گیری طولانی مدت سبب کاهش این هورمون گردد.  این امواج همچنین سبب کاهش ترشح هورمون ملاتونین از غده پینه آل نیز می گردند.

برخی اثرات امواج الکترو مغناطیس بر سیستم تولید مثلی مردان : تحقیقات نشان داده است که کروموزم‌های Y در  جنس نر به علت حساسیت بالا و در صورت تداوم امواج می‌توانند به شدت تخریب شوند. امواج الکترومغناطیسی با طول موج رادیویی می توانند سیکل اسپرم را تحت تاثیر قرار دهند و ایجاد تغییرات هیستولوژیک در بیضه ها کنند. در جوامع انسانی استفاده طولانی مدت از تلفن های همراه می تواند به دلیل جریان جنبده و  انتقال انرژی تولید شده توسط امواج رادیویی سبب افزایش دما شود که این منجر به  کاهش فعالیت ، غلظت اسپرم ، مورفولوژی و توانایی زیستی آن می گردد مواجه با امواج موبایل به طور متوسط 8-1% فعالیت اسپرم ها را کاهش می دهد و به طور متوسط 1-9% توانایی زنده ماندان آنها را نیز کاهش می دهد.  همچنین  تداخلات غیر گرمایی نیز وجود دارند  مانند تغییر در ساختار پروتئین ها و خصوصیات اتصالی آن ها و افزایش تولید گونه های اکسیژن واکنشی (ROS) و احتمالا ایجاد آسیب هایی در DNA . به طور کلی اینکه  قرار گیری تلفن های همراه در نواحی نزدیک بیضه  ها در حالت فعال می تواند اثرات منفی بر اسپرماتوزوآ  و ناباروری مردان داشته باشد نیازمند مطالعات بیشتر می باشد همچنین باید مشخص شود در چه سنی از باروری مردان گوشی های تلفن همراه نباید در نزدیکی اندام های تولید مثلی آن ها قرار گیرند .

برخی اثرات امواج الکترو مغناطیس بر سیستم تولید مثلی زنان: امواج الکترو مغناطیس با طول موج پایین مانند امواج  موبایل همچنین بر سلول های گرانولوزا ، تعداد فولیکول های تخمدان ، بافت اندومتریوم ، کیفیت اووسیت ها و جنین و حتی روی فیزیولوژی قلب نوزاد نیز تغییراتی ایجاد می کنند. امواج موبایل می توانند آپوپتوز اندومتریوم و استرس اکسیداتیو ایجاد کند. در  نوزادانی که مادران ان ها در معرض این امواج قرا گرفته اند سبب کاهش برون ده قلب می گردند همچنین  در مدل های حیوانی سبب کاهش تعداد فولیکول ها ، کاهش تعداد جنین های زنده و کاهش رشد در جنین ها می گردند. البته  برخی مطالعات هم وجود دارند که ارتباط بین امواج الکترومغناطیس  و عواقب تولید مثلی را انکار می کنند.

برخی راه کارهای کاهش اثرات سوء تلفن های همراه و امواج الکترو مغناطیس: استفاده پیوسته از تلفن همراه از حدود 20 دقیقه به بالا می تواند با افزایش تدریجی حرارت بافتهای مغز، سبب ایجاد تغییرات بیولوژیک در بافت مغز و در نتیجه کاهش شنوایی شود. در این صورت کاهش مدت زمان مکالمه با تلفن همراه یا استفاده از سیمهای ارتباطی هندزفری می تواند به عنوان موثرترین روش پیشگیری از مضرات این امواج مطرح شود. کارشناسان به همه مردم جهان بخصوص به کودکان و نوجوانان هشدار می دهند مدت زمان کمتری از تلفن همراه استفاده کنند تا از خطرات احتمالی امواج تلفنهای همراه در امان باشند. تلفنهای همراه و همچنین دستگاههای تکنولوژیک و تلویزیون نوری از خود به نام نور آبی منتشر می کنند. این نور هورمون ملاتونین را که عامل خواب است تضعیف می کند و باعث بی خوابی می شود همچنین باعث پیدایش اختلال در ساعت بیولوژیک بدن انسان است بنابراین اگر شخصی خواهان خواب آرام و خوبی است بر اساس نتایج جدیدترین تحقیقات پزشکی می باید دست کم دو ساعت قبل از خواب از نور آبی فاصله بگیرد.                              

                                                                                                               دکتر مژگان ترابی